Jezioro Serc

Tymczasem Fenari oddalił się od Sesshoumaru - pierwszy raz od ostatnich kilkudziesięciu lat. Fen nie miał wstępu do zamku swojego 'Pana', więc na siłę tez nie będzie się tam pchał. Miał dużo czasu, który mógł spożytkować na wiele sposobów, jak chociażby... hmm...
Ta irytująca myśl nie dawała mu spokoju. W rzeczy samej, nie miał co robić, kiedy nie było nikogo w pobliżu. Lubił przebywać wśród innych, choć do specjalnie rozmownych nie należał.
Zwinnym ruchem wskoczył na gałąź drzewa, która wisiała nad powierzchnią jeziora. Oparł się plecami o pień, po czym wyjął z wewnętrznej kieszeni swojej szaty niewielki flet poprzeczny. Zaczął wygrywać na nim jakieś spokojne, choć tajemnicze melodie, znane wyłącznie jemu i jego wilczym pobratymcom.
Często grając na flecie zwabiał tym pobliskich wędrowców.

Prawdopodobnie więc jedną z tych "zwabionych" osób była Flieger. Kręcąc się tak bez celu po tym wymiarze, postanowiła również sprawdzić źródło podejrzanych dźwięków, jakimi była muzyka. Po drodze jednak schyliła się, by zawiązać rozwiązany wcześniej but. Po tym spokojnym krokiem ruszyła już tylko by znaleźć źródło muzyki. Jej postawa pokazywała, że jest pewna siebie i szczerze mówiąc gardzi tymi wszystkimi przedziwnymi istotkami zamieszkującymi pobliskie lasy, góry, doliny i to wszystko inne. Schowała lewą rękę do kieszeni, kiedy w końcu stanęła przed sporawym drzewiskiem i zauważyła uszatego... człowieka? No, takiego kogoś to jeszcze nie widziała w swym krótkim życiu. Z tego też powodu postanowiła nie przerywać mu tejże uroczej gry na flecie. Jeżeli już tego nie zrobiła, bo jednak nadepnęła na całkiem sporawą ilość gałązek, kiedy tu podążała.
Dziewczyna przymrużyła oczy i skrzyżowała ręce na piersiach. Po tym oparła się prawym bokiem o pień drzewa i tak w spokoju czekała, zastanawiając się co też nastąpi. Kultura nakazywała jej siedzieć cicho i jednak nie przeszkadzać istocie. Zasady obowiązują.

Zjawiła się postać osnuta prześcieradłami mroku, który oplatał jej ciało z wewnątrz na wylot. Czerwone oczy świdrowały po przybyłych. Joanna Dark szła z rękoma w kieszeniach spodni. Na twarzy jej pojawił się grymas. Zagwizdała i na niebie pojawił się około 7 metrowy smok. Gdy tylko podleciał do niej uchylił łba, a ona pogłaskała go wzdłuż pyska od oczu do nozdrzy. Z nozdrzy buchnął ogień. Po chwili na ziemi został tylko popiół. W kąciku jej ust pojawił się lekki uśmiech. Zaczęła iść w stronę jego grzbietu. Wdrapała się na niego po czym pociągnęła jeden z kolców. Deathwings wzbił się w powietrze i przeleciał nisko nad ziemią niedaleko postaci. Zamachał silnymi skrzydłami i odepchnął niemal owych tu zgromadzonych na dwa metry przez przypadek. Ogonem zbił około 10 drzew, a łapą zmiażdżył pobliską ławkę. Smok chaosu "warknął" i znów wzbił się w powietrze.

Jak się spodziewał, wygrywana melodia zwabiła nieznajomą mu osobę. Słyszał jej kroki, jednak nie przestawał grać, choć niezauważenie - dla słuchacza - skrócił melodię, więc niedługo po tym, jak dziewczyna go dostrzegła, odłożył flet z powrotem za szatę.
Na jego twarzy pojawił się delikatny, cwaniacki uśmieszek. Niby zdradzający w jakim celu chłopak grał, jednak wcale nie zniechęcał on nikogo do poznania tego elfiego stworka. Bo niby czegóż mógł chcieć od panienki, która w przeciwieństwie do niego wcale nie ukrywała swojej rasy?
Nie zdążył się od razu przywitać, a jedynie zerknąć na przybyłą, gdyż zaraz po tym dostrzegł i drugą niewiastę. Czy tez przyszła za dźwiękiem melodii? Teraz nie miało to znaczenia. Kiedy u jej boku pojawiła się sporych gabarytów bestia, przyglądał się z zaciekawieniem i ledwo zdążył chwycić się gałęzi, kiedy podmuch wiatru wywołany przez trzepot smoczych skrzydeł zrzucił go z gałęzi. Podciągnął się i wskoczył z powrotem na gałąź, przypominając w tym momencie albo - w rzeczy samej - elfa, albo też małpkę.
- Przyprowadzać to bydle w tak spokojne miejsce... - odezwał się swoim dźwięcznym głosem, po czym zerknął z powrotem na przybyłe nieznajome, uśmiechając się zawadiacko.
- Oi. - przywitał się, lecz nie zszedł z drzewa.

Słysząc jeszcze kogoś, od razu spojrzała na drugą dziewczynę. Miała to do siebie, że w pewnym sensie była czujna jak ważka, kiedy w grę wchodziły konflikty z innymi rasami. Widząc smoka, odruchowo cofnęła się dwa kroki w tył.
- Co to ma być do cholery ciężkiej? - burknęła tylko cicho, odruchowo łapiąc za trzymany przy sobie puginał. Nie miała zamiaru walczyć, nie tym razem. Choć rzeczywiście, tkwiła w niej dusza żołnierza, nie oznaczało to, że będzie szlajać się po świecie by zabijać i tak dalej. Kiedy została odrzucona, szybko podniosła się z ziemi i ruchem głowy zgarnęła sobie grzywkę na bok.
- Rozumiem, że smok potrzebuje miejsca do... odlotu... ale jednak wolałabym nie lądować na ziemi po raz drugi! - warknęła głośno. Słysząc dość nietypowe przywitanie, przeniosła wzrok na "uszatka" i pomimo tego iż już brała ją cholera, uśmiechnęła się do niego lekko.
- Guten Tag. - powiedziała i skinęła głową na przywitanie. Schowała broń, położyła ręce na biodrach i spoglądała na smoka z nadzieją, że już nie zostanie przewalona na tą twardą ziemię.

Gut... zaśmiała się. - Nie moja wina. - I smok nagle zaczął wierzgać. Na słowa Fenariego smok niemal zmiażdżył mu klatkę piersiową. - Ize, ize... - Próbowała go uspokoić, ale nie dało nic. W końcu strzeliła na bok batem, a ten zamachał skrzydłami i wzbił się. - A przepraszać nie będę, bo to nie w mej naturze. - Mruknęła. Spojrzała na Fenariego - A ty na przyszłość uważaj ze słowami. - Mruknęła i dodała - Deathwings'a łatwo rozzłościć... a w tedy lepiej uciekaj jeśli nie chcesz być jego przekąską. - Mruknęła i odeszła na bok. - Inu kel a'dam bu. - Powiedziała to w języku smoczym zmieszanym z językiem krwawych elfów, a po części z językiem węża. Smok odleciał. Z lasu czy zza drzew wyłonił się Samael - trucizna boga, anioł apokalipsy. Był to koń o kościach, którą pokrywała gdzieniegdzie skóra. Miał też grzywę i ogon - zgnitozielony kolor.
Dosiadła swego "rumaka" i poklepała go po pysku.

Fenek uniósł jedną brew, przygladając się z politowaniem rozwścieczonej, smoczej bestii. Ognisty temperament? Cóż za pospolite smoczysko. Oczywiście, mógł w paru słowach uspokoić, a nawet uśpić skrzydlatego gada, jednak po co od razu robić zamieszanie? Był ciekaw, czy zgromadzone tu dziewczęta już o nim kiedyś słyszały.
Fenari zeskoczył z drzewa, po czym oparł się plecami o jego pień - stojąc już na solidnym gruncie.
- Jednakże kolega tak sporych gabarytów zakłóca spokój tego miejsca. - wskazał gestem na połamane przez smoka drzewa. Miłośnik przyrody? Raczej każdy wilk ma sentyment do zieleni. Lasy to jego dom.
- Wszak jestem ciekaw, dlaczego tak silne stworzenie nie wybrało sobie za posiłek tak uroczej niewiasty. - wyszczerzył się łobuzersko. Jego słowa nie były żadną forma podlizywania się i zdecydowanie było to słychać. Nie były one jednak i kpiną, najprawdopodobniej uszaty nie miał na myśli nic wrednego.
Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, przyglądając się obu dziewczętom uważnie, jak gdyby chciał je ocenić. Czego mógł się spodziewać po tych rasach?

Prychnęła głośno, mrużąc oczy i znów krzyżując ręce na piersiach.
- Obyś ty się kiedyś czymś udławił. - pomyślała łypiąc spode łba na skrzydlate monstrum. Nigdy nie lubiła smoków. Dużo bardziej wolała swoje ukochane samoloty: Boeingi, Airbusy, Bombardiery, Embraery... Przynajmniej nie rozwalały terenu... Dobra, przy rzeczach typu "Akcja Smoleńsk: Zetnij Brzozę" to trochę go niszczyły, no ale raczej nie na siłę. I tak najwięcej zależy od pilota.
Kiedy zobaczyła kolejną magiczną istotę dziewczyny, odruchowo wykonała facepalm i lekko pokręciła głową. Jeszcze brakowało, aby zielonkawy koń jej krzywdę zrobił. Bosko, po prostu b o s k o. Tylko pozazdrościć, ja?
Słysząc słowa chłopaka, wzruszyła tylko ramionami. Może odpowiedź kryła się w tym, że smoki lubią wpieprzać tony księżniczek z jakiś wieżyczek w bajkach? Tak, to mogło o to chodzić. Schowała ręce do obydwóch kieszeni i kopnęła pobliski kamyk. Rozejrzała się z cichym westchnięciem.
- Niestety nie wydzielili tu strefy "nie wprowadzać smoków". - powiedziała spokojnie głosem wskazującym na nadzieję, że zaraz taka tabliczka się pojawi.

Pokręciła głową. A po pierwsze nie zielonkawy tylko grzywę i ogon ma zgnitozieląkawy! Naucz się najpierw czytać -.-
- Fenari uspokój się i nie popisuj przed innymi, bo ci to nie idzie. - Mruknęła. Smoka wycofała, do jakże dżentelmenowi i malutkiej panience się nie podobał, a może dlatego, że nie chce mieć pary przygłupów na sumieniu? Bez urazy... Aha. Skąd Blye wiedział jak chłopak ma na imię? Zdolność czytania w myslach...

- To nie ja się tu popisuję, moja droga. - odparł, nie tracąc dobrego humoru. Ot nie było łatwo go zniechęcić, urazić czy zwyczajnie przepłoszyć. Demon jakoś nie sprawiał wrażenia zachwyconego, ani przejętego obecnością chowańców tejże damy. Czy bała się pozostać z nimi sama?
- Moje imię już znacie. A wasza godność? - zapytał, kierując wzrok na pierwszą przybyłą dziewczynę. Ona również nie wydawała się być specjalnie uradowana, poznając smoka i piekielnego konia. Fenari pierwszy raz spotkał się z kimś, kto spędzał tyle czasu z chowańcami. Większość osób nimi gardziła i nie wiązała się z nimi jakimiś specjalnymi odczuciami. On sam także zachowywał dystans od swojego pana.
Długouchy przeciągnął się bezceremonialnie. Był znudzony? Może i nie powinien tego okazywać. Po prostu nic ciekawego się nie działo. Ale może, gdy rozmowa się rozkręci...

- Po co ci to wiedzieć jeśli nawet chowańca nie uszanujesz - Mruknęła i wyszła.

/Umiem czytać, ale określiłam go ogólnie. Z resztą to raczej przemyślenia mojej postaci, da? ^J^/

Z delikatnym obrzydzeniem przyglądała się dalej koniowi. Na chwilkę zamknęła oczy, odetchnęła kilka razy i liczyła na to, że chwilowo się uspokoi. Nie była osobą, którą ciężko wyprowadzić z równowagi. Była zbyt żywiołowa, aby tak po prostu... nic nie robić.
- Marianne von Himbeerschmidt, dowódca armii Nightfall. - przedstawiła się donośnym tonem, stając na baczność i salutując. Oczywiście zaraz po tym znów wróciła do swojej wyluzowanej, lekko olewającej postawy. Przeniosła wzrok na dziewczynę, kiedy opuszczała to miejsce. Znów wzruszyła ramionami, przecież trzymać jej tu nie będzie. A tak to przynajmniej nic nie będzie jej zagrażać.

Obserwował ze zdziwieniem pannę 'na koniu'. Uszanować chowańca? Pfft... a co, on niby niżej położony, niż ta cherlawa kupa gówna, na której owa panienka siedzi? Nie wydaje mu się...
Kiedy odeszła, zwrócił przyjazny wzrok ku dziewczynie, która miała na tyle manier, by się przedstawić.
- Marianne... - powtórzył, by zapamiętac imię. - Nie często spotyka się kobietę na czele wojska. - odparł, przy okazji puszczając je perskie oczko.
- Co cię skłoniło do zajęcia tak... stanowczej rangi? Czy lubisz zabijać? - zapytał szczerze zaciekawiony.

- Zabijać? Nie specjalnie, tylko jeśli jest to nieuniknione. - odpowiedziała spokojnie i na jej twarzy wreszcie pojawił się szczery uśmiech. Więc jednak kiedy nie jest otoczona dziwnymi, groźnymi stworzeniami, zachowuje się dużo milej i uprzejmiej.
- W zasadzie nie wiem dlaczego... Od dziecka interesowałam się wojnami i wojskiem, ale najbardziej uszczęśliwia mnie dostęp do samolotów. - dodała i odruchowo spojrzała na niebo, jakby oczekiwała, że zaraz jakiś przyleci. Położyła sobie prawą rękę na boku i wróciła wzrokiem do Fenariego.
- A ty należysz do jakiegoś królestwa, czy tylko tak się pałętasz po tym wielkim świecie i chronisz naturę przed złymi smokami? - spytała i poruszyła lewą ręką w takim geście, jakby wskazała na otaczający ich świat natury. Nie miała nic przeciwko roślinom i zwierzętom. Ba, uwielbiała naturę. Jednak jest świadoma tego, że już bez techniki pewnie by sobie nie poradziła.

- Hmm... nie do końca... - zaczął, spoglądając w niebo. Spodziewał się zdziwienia, czy wręcz kpiny po tym, co miał powiedzieć, jednak przywykł już do tego typu zachowań.
- Właściwie, to jestem demonem. Pewnego rodzaju gatunkiem wilczych demonów. Swego czasu i ja dowodziłem swoim klanem... - uśmiechnął się na te wspomnienia. Demony przeważnie nie zachowywały się tak, jak on. Fenari jednak był przyjacielski i starał się być uprzejmy, w miarę swoich możliwości.
~ A teraz prowadzę los chowańca. ~ odezwał się jego głos w głowie dziewczyny. Pierwsza jego umiejętność była już więc jej znana.
Czemu nie powiedział tego na głos? Wstydził się aktualnej swojej posady, czy może chciał się popisać? Mógł to wiedzieć już tylko on sam, chyba że w pobliżu jest jeszcze jakaś osoba, która potrafi wyłapywać myśli.

Kiedy Fenari mówił, Flieger wskoczyła na sporawy kamulec stojący z metr dalej i usiadła na nim po turecku. Siedząc tak wysłuchała całej jego wypowiedzi, lecz kiedy usłyszała głos w swojej głowie, można było zauważyć, że się lekko wystraszyła.
- Wilczy demon, powiadasz? Muszę przyznać, że zbytnio nie słyszałam o takiej... rasie. Więc bardzo się cieszę, że mogę poznać jakiegoś jej reprezentanta. - odparła.
I oczywiście zauważyła, że jest inny niż niektóre demony. Nie raz i nie dwa jej ukochane Nightfall ruszyło do boju przeciw tym złym istotom. Ale ten wilczy demon na prawdę według niej zasłużył, by go nie zabijać. Przynajmniej póki jest pokojowo nastawiony...
- A kto jest twoim... emm... opiekunem? - spytała opierając się łokciami o kolana, a palce dłoni splatając i kładąc na nich brodę. Wyraźnie zainteresowała ją urocza historia Fenariego.

Opiekunem? Czy chowaniec mógł nazwać opiekunem tego, komu służy? Fenari na pewno nie.
~ Moim Panem jest Lord Sanginion. ~ odpowiedział mentalnie po dłuższej chwili. Usiadł pod drzewem 'po turecku', opierając się plecami o pień. Zdawał sobie sprawę, że Sesshoumaru wcale go nie potrzebuje, jednak chciał mu służyć. Lubił tego Sanginion, choć wcale nie miał ku temu powodów. Sam nie wiedział, jak to określić. Może po prostu było to przywiązanie? Tak, psowate łatwo się przywiązują, a on należał do wilków. Chociaż jego Pan również podpisywał się pod psowatymi... wydawał się być zupełnie inny.
Tak czy inaczej, Fen uważał, że jego umiejętności niegdyś przydadzą się Lordowi.

Nigdy nie znała się zbytnio na tej "hierarchii wartości" u innych ras, dlatego wolała już określić Lorda Sanginion jako opiekuna Fenariego.
- Sanginion? Czekaj... - zamyśliła się wykonując facepalm i próbując sobie przypomnieć, jak na imię ma ten zwierzołak. To normalne, że wojsko ma informacje o takich rzeczach, a szczególnie generałowie. Tak więc kilka sekund później dostała nagłego olśnienia.
- Sesshoumaru, tak? - wydusiła w końcu z siebie to imię. Ogólnie rzecz biorąc miała dobrą pamięć, ale takie bardziej skomplikowane nazwy oczywiście był gorsze. Jednak ważne, że sobie przypomniała, z tego była dumna. Choć oczywiście nie pokazywała tego. Powoli też chyba zaczęła się przyzwyczajać do głosu chłopaka w swojej głowie.

- Zgadza się. - odpowiedział, tym razem na głos. Uśmiechnął się nieznacznie, spoglądając w niebo. Po Fenarim dało się dostrzec, że czuje ogromny respekt do Lorda.
- Chociaż on nie potrzebuje kogoś takiego, jak ja. Chowańca. - westchnął zrezygnowany. To doprawdy uciążliwe, jeśli jego umiejętności na nic nie przydawały się jego Panu. Sesshoumaru był na tyle silny, że poradzi sobie z przeciwnikiem bez wcześniejszego usypiania go. Czy Fenari miał pełnić tylko rolę irytującego pupilka?
Nie uważał się za żałosnego, czy słabego, o nie. Był... wyjątkowym demonem. Nie kontrolował żadnych żywiołów, nie kradł dusz, ale jednak potrafił powalić na ziemię każdą istotę, bez wyjątków, jeśli tylko zechciał. Nie miał powodów, by czuć się słabszy.
- A komu ty służysz?

Zastanowiła się chwilę. Czy ona komukolwiek służyła?
- Sama sobie. Chwilowo nie mamy władcy. - odpowiedziała wyraźnie nie przejęta zbytnio tym faktem. Wolała sama decydować o losie swym oraz żołnierzy, niż gdyby jakiś zakichany paniczyk wtrącał się w te sprawy, na których się znając życie w ogóle by nie znał.
Sięgnęła do telefonu, by sprawdzić godzinę oraz czy nikt do niej nie dzwonił ani nie pisał. Chociaż na takim zadupiu jak to, to i tak pewnie nie ma zasięgu. Oh The Life. Tak więc jedyne, co udało jej się wywnioskować, to godzina.
- Często tu przychodzisz? - spytała ni stąd, ni zowąd.

- Bywałem tu i tam w ciągu tych marnych 300 lat... nie przywiązuję wagi do miejsca, w którym odpoczywam. Wędruję z Sesshoumaru, ale kiedy ten jest na swoich ziemiach, ja oddalam się nieco... - przyznał, choć nie odpowiedział dokładnie na pytanie. Nikt tak na prawdę nie wiedział, jak często Lord Sangi odwiedzał swoje terytoria, oprócz Fenariego i jego samego, oczywiście. A on sam nie miał obowiązku nikomu nic zdradzać. W końcu ktoś mógłby wykorzystać nieobecność Lorda i napaść jego królestwo, czyż nie?
- Prawdę mówiąc, nie jestem tam mile widziany ani przez mieszkańców, ani przez mojego Pana. - dodał, uśmiechając się delikatnie. Ta sytuacja nieco go bawiła.
- Sesshoumaru pewnie by mnie polubił, gdybym był małą dziewczynką. - zaśmiał się, stwierdzając ten fakt na głos. Co prawda Fenari zachował wygląd dziecka, jednak Sessh miał słabość do młodych dziewcząt. Zwłaszcza dziewczynek do wieku nastoletniego.

Sesshoumaru skończył na dziś swoje zadanie. Nie miał więcej czego szukać na swoich ziemiach. Mimo wszystko postanowił sprawdzić, co robi jego sługa. Wcale nie zdziwił się, widząc go w towarzystwie nieznajomej mu panny. Gardził nim, też mu demon. Prędzej przydrożny błazen, szczeniak.
Może już niegdyś miał okazję spotkać towarzyszącą wilkowi dziewczynę, ale nie pamiętał nawet jej imienia. Sesshoumaru nie zwykł zapamiętywać informacji o mało istotnych stworzeniach.
- Fenari, co ty znowu za brednie opowiadasz? - bardziej stwierdził, niż zapytał. W jego słowach nie było słychać ani irytacji, ani też jakiegoś zainteresowania. Był opanowany, spokojny, i jak zawsze wydawał się być znudzony.

- No, to muszę przyznać, że całkiem długo już jesteś na tym świecie. Choć pewnie jeśli chodzi o demony to nie specjalnie. Ja mam dopiero szesnastkę na karku. - odpowiedziała prostując się. W zasadzie nie interesował ją temat ataku na Sanginion, więc o nic więcej nie pytała. Póki między ich królestwami nie ma wojny, jest dobrze. Później by się zaczęły gorsze rzeczy niż podczas II wojny światowej i mogliby się nawet wspólnie pozabijać. Czarny, aczkolwiek realny scenariusz.
Słysząc tekst o małych dziewczynkach, zaśmiała się cicho. W Nightfall "wielbienie" małych dziewczynek przez jakiegoś dorosłego mężczyznę już pewnie zostałoby uznane za pedofilię. Jednak może w tej krainie zwierzołaków jest jakoś inaczej? Wymysły ludzi są zbyt psychiczne, z tym trzeba się zgodzić.
- To chyba za mną by już nie przepadał. - dodała z szerokim uśmiechem. Kiedy jednak usłyszała jakiś nowy głos, lekko ją zamurowało i od razu spojrzała w tamtym kierunku. Taa... widząc Sesshoumaru, o którym przed chwilą prawie że "plotkowała" z Fenarim, wykonała kolejny uroczysty facepalm. Na chwilkę więc zamilkła, by się nie wtrącać. Przynajmniej pewien czas.

Głos Sesshoumaru od razu przerwał śmiech Fenariego, a sam demon zrobił się w tym momencie blady, niczym trup.
No pięknie, teraz to się wpakował... Był gotów nawet na to, że Sessh mógł go teraz zabić.
Fenari rzucił się do stóp swojego pana, bijąc czołem o glebę.
- Wybacz mi tą chwilową słabość, Sesshoumaru-sama! - Fen był honorowy i zdecydowanie nie przejmował się tym, co myślą inni. Demon płaszczący się przed Sanginion? Dla innych byłaby to komedia, lecz dla tego demona była to codzienność, na którą z własnej woli się zgodził. Odpowiadało mu czcić Sesshoumaru.
Demon nie podniesie się z klęczek, dopóki jego Pan mu nie pozwoli.
W oczy rzucił się wyrastający, czarny wilczy ogon na dole pleców demona, który - gdy już osiągnął swoje prawidłowe wymiary - zaczął bujać się na boki, choć niepewnie, co zdradzało aktualne uczucie demona.